A póki co SPACEROLOGIA...

... to nasza jest ideologia - z lekka sparafrazowany Mariusz Lubomski idealnie streszcza nasze teraźniejsze nastawienie do życia.
(Póki co, czyli póki lody nie spłyną. )

Dał Pan Bóg zimę, po to, by się byczyć.

Napawać zapachem świeżo upieczonego chleba bez polepszaczy.
Czasem nawet rozpieszczać chlebowymi cudeńkami
(jak np. ten wyborny "cwibaczek" z sezamem, siemieniem lnianym, słonecznikiem i dynią).
Dał Pan Bóg zimę, żeby się naspać na przyszłe trzy czwarte roku.

Dał Pan Bóg zimę, by się grzać, najlepiej nieindywidualnie :-)
Zima nadaje się też do kochania.
Może nie najłatwiejsza to miłość, ale gdy spojrzy się na nią...

...okiem dziecka, ...

...albo li też psa, ...

...to odrzuciwszy konwenans i przebłyski rozsądku ...

(co prawda, jednego i drugiego mamy śladowe ilości,
ale czasem też uwierają)
... można, będąc zakutanym odpowiednio,
pójść zasmakować, zachwycić się i zakochać...
... w Roziskrzonej Śnieżnej Pani.


A Zimą widać co innego.


Oko wabią drobiażdżki, detale, które umykają w przepychu wybujałej kiedy indziej przyrody.

Najlepiej wychodzić, kiedy niebo przechyla się już lekko na zachód. Fala światła spływa wtedy swobodnie z nieboskłonu na stoki i ślizga się śniegiem w dolinę.
Złoci się Pogórze na ten czas nie gorzej wcale niż, gdy kłosami brzemienne.
A ornamenty nawet bardziej przez śnieżną przewagę stają się wypukłe.




I nawet ogary zamierają w niemym zdziwieniu i podziwieniu...


że nie szara i nie srebrzysta, nie zimno-niebieska a złoto-ruda pogórzańska zima jest.

A kiedy spacer trwa dostatecznie długo, a droga zagna w górę, doczekać można kolejnej czarownej chwili, gdy na Pogórze siadają chmury,

a dzień przekomarza się ze zmrokiem.


"

***

i jestem Arktyka

w której wnętrzu

po zmroku

słońce się układa

ukojone

w sen

Polizane słońcem śnieżne przestrzenie naszych "szczytów" zamieniły się
w iście polarne widoki.

Albo księżycowe?

I drzewa! Zima to pora drzew. TERAZ je widać, TERAZ się mizdrzą, przeginają, wodzą, pozują!

Ot, familok.
I żubrzy czy dziczy totem
z grzybów wyrzeźbiony.

Konary wiosennie zielone (żadnych komputerowych sztuczek tu nie ma!)

Brzozy w tańcu dziwacznym zastygłe.
Drzewo kocie.
Rozpięta brzoza
Bluszcz kpiący z zimy w żywe oczy.


I drzewo przyłapane na podglądaniu.
(Wśród takich drzew powinno się kręcić ekranizację "Pokochała Toma Gordona" Stephena Kinga)

Czarna dziura.

A temu drzewu aż się chce sprawdzić tętno...


Mieszkańców drzew też teraz widać lepiej :-).



Dziś odwilż i dujawica. W taki czas lepiej chodzić potoczkami, paryjami, bo wyżej głowy urywa.



Ale niełatwy to teren. Właśnie te wądoły, paryje o stromych brzegach, którymi posiekany są nasze pagórki sprawiają, że mimo nieimponujących wysokości (nad umowny poziom ) spacery bywają sportem uczciwie ekstremalnym.
Tylko psy nie rozumieją, ile się można namyślać nad strategią zejścia. Na ogól zresztą niewiele z tego myślenia wynika. Jazda i tak jest bez trzymanki.

Wielu ludzi na odwilż narzeka.
A na Pogórzu odwilż rozlała się...
... kojącym smuteczki...
...delikatnym cappucino.


I... uśmiecha się figlarnie. Ot, Zima... Kto ma oczy do patrzenia, niechaj patrzy :-)

POST SCRIPTUM

Mama i Bąbel postanowili skorzystać z tego, że się wydrapali z mozołem do Góry. Wystartowali.

Im Mama głośniej wrzeszczała, tym Prezes serdeczniej się śmiał.

I dawno już znikli mi z oczu w szalonym pędzie, a echo dalej grało.

Dalej wiecie: Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie, proszę o kontakt.

Bo...