sobota, 30 czerwca 2012

O ściganiu marzeń. (Epitafium dla Anny Liszcz.)








Ostrzegaliśmy Was w ostatnim wpisie, na przykładzie krótkiej relacji z pojedynku   
Go vs. Święty Mikołaj
żebyście byli ostrożni, marząc? 


(Widzieliście już gdzieś takie dziwactwo?)

Go przegrała w drugiej rundzie przez ciężkie K.O. i nawet bez podziału na kategorie wagowe widać, że z marzeniami nie jest łatwo!



Genialny Stanisław Jerzy Lec napisał był kiedyś:

"Pod­rzuć włas­ne marze­nia swoim wro­gom, może zginą przy ich realizacji. "  

:DDDDD

 
 Nie wiemy jak Wy, 
ale my kochamy Makuszyńskiego.
WSZYSTKO!
I sięgając po np. "Wyprawę pod Psem", czy choćby "Szatana z siódmej klasy"
ZAWSZE,



ale to ZAWSZE,
kiedy czytaliśmy o tych niezwykle gościnnych, 
pełnych Dziwaków - Fixatów dworach, plebaniach
obwieszonych portretami, o meblach dziwacznych i pamiątkach po wojowniczych Przodkach składowanych po "lamusach"
(nie tylko u Św. Kornela),
serce nam się krajało, że ten świat zniknął.

Tyle, że, jak się okazało, jednak "nie wszystek umarł" !

(Tym wpisem kończymy na razie serię wpisów o pogórzańskich dworkach i pałacach,
więc wybaczcie nieco okrężną drogę prostej opowieści.)


Już się tłumaczymy.
Pisząc o pamiątkach ziemiańskich, korzystamy bardzo często z  książki
P. Marty Michałowicz-Kubal
"Zamki, dwory i pałace województwa podkarpackiego".
- określimy tę publikację jako
(mimo kilku szczegółowych zastrzeżeń.)
   znakomitą!
(Choć, jak się zaraz okaże, czasem już nieaktualną.)

Dlatego właśnie, boć to w Kobylu skierowano nas do niedalekiej Przybówki,
odwiedzimy najpierw  dziedzictwo Pana Narbuttowicza na dworze tamże,

co jest kolejnością zupełnie niechronologiczną
i podyktowaną  jedynie
naszą wygodą w prowadzeniu narracji
i dydaktyczną wymową wpisu.



Ciekawa rzecz.
W leksykonie pisze:  

" Przybówka  -
Wieś leżąca w lewo od głównej trasy Krosno- Strzyżów. 
Kryje w swym wnętrzu dworek, wciąż dzierżawiony przez prawowitych właścicieli.(...)


Jakeśmy zaszli, Pan Narbuttowicz właśnie schodził z drabiny.

Przewodnik mówi dalej:

 " Jako jeden z nielicznych zachował swoje dawne wnętrza."


Guzik! Jedne dębowe drzwi zostały! Za to ciosane, co można poznać po odrzwiach !

Pan Narbuttowicz, młody chłop, sympatyczny i gościnny,
walczy w sądach, żeby pamiątki po czterech pokoleniach, wpadłe w niepowołane ręce, wróciły na miejsce, czyli do dworu w Przybówce.
Sądy nierychliwe, ale dobrze choć, że Pan na Dworze wie, gdzie ich szukać
i chce mu się użerać z polskim "wymiarem".
Trzymamy mocno kciuki!
Zrozumiałe zresztą, że jeśli w dzieciństwie zarejestrował meble i obrazy, które go, jako "od zawsze" w rodzinie, otaczały, to siłę do takiej walki musi mieć.



Musi, nie musi...
Naprawdę, przy realizacji marzeń Pana Narbuttowicza skończyłby się każdy Jego wróg.

z serca płynące

PZDR.

 :DDD
dla Marzycieli, którzy swoje marzenia mają odwagę realizować!




Nie ma nic żałośniejszego niż marzenia bez czynu!

Widzicie marmurowy blat? 
Jest to smętna reszta wystroju wnętrz, ale na jej podstawie możecie sobie wyobrazić, o co walczy 
Dziedzic Dworu.
Ok. Jedziemy zatem wstecz w czasie i za Wisłok w dodatku!
Miasto, które po tamtej stronie rzeki widzicie, to przepięknie, obronnie położony Frysztak. 
(Doczeka się osobnego wpisu!)


My jesteśmy tymczasem w Kobylu. 
We dworze, z którego przywieźliśmy fotel bujany.

I tu wracamy do Makuszyńskiego!

 Zajechaliśmy tutaj naście lat temu.
Zupełnym przypadkiem.
Ot, zwiedzając Frysztak zobaczyliśmy, że niedaleko jest Kobyle,
a w Kobylu Dworek ze starymi lipami.
No to, sruu! - niewiele nam trzeba!

Pojechaliśmy i niespodziewanie, wylądowaliśmy kilka epok wcześniej! :D



Drzwi dworku się otworzyły i wyszła stara Pani Liszczowa we włóczkowych kapciach, szlafroku
i z dwoma chartami przy nodze!
Normalnie nam szczeny opadły 
do Ziemi!

I zrozumieliśmy nagle, co znaczy być Panem na Dworze 
czyli nosić na sobie odpowiedzialność za kulturę we wsi!

Pani Anna Liszcz zaprosiła na kawę i herbatę tutaj, do saloniku, 

(Zdjęcia mebli z kobylskiego dworu mieliście również przyjemność oglądać
 na początkowych zdjęciach wpisu.
Ogromnie żałujemy, że nie możecie na zdjęciu zobaczyć leżącego na sofie charta!)


Chcieliśmy Młodego przedstawić Ziemiance z niezwykłym i bolesnym doświadczeniem życiowym,
(Męża katowano na rzeszowskim zamku za WiN, 8 lat odsiedział, w tym 6 we Wronkach.
Wyszedł z kompletnie zrujnowanym zdrowiem.)
przedwojenną Dużą Maturą,
 o bystrym, dowcipnym rozumie!

Niestety! 

Pani Anna Liszczowa zmarła dwa lata temu.
Cudowne jest, że wnętrza wyglądają tak, jakby Pani Anna miała właśnie wejść z kuchni.
Zaklęty tu czas.


Edmund Bohaczka

Ten Pan, architekt, kupił miejsce po spalonym doszczętnie drewnianym dworze Bielińskich 
i zbudował na części fundamentów, wedle swojego projektu w "stylu włoskim", willę dla Rodziny.

(Ponoć równie piękny dworek zaprojektował w Warzycach!
Pojedziemy - zobaczymy :D)

Namawiamy przemiłą i sympatyczną Rodzinę, 
skoro
(zupełnie słusznie  i patriotycznie)
nie chcą wymienić na dziesiątki antykwarycznych tysięcy
 mebli i pamiątek,

 do 
utworzenia  w tym miejscu ...

Muzeum Ziemiańskiego Wnętrza

Kilka zdjęć widzieliście! Patrzcie dalej, Ale, ale...
Przewodnik, który wspomnieliśy a'propos Przybówki, 

mówi o Dworze w Kobylu : 
...Przetrwał tu pozbawiony cech stylowych, niewielki dworek z okresu międzywojennego."
Daj Boże być tak pozbawionym stylu! Trudno o większą niewrażliwość !
Pozwólcie zdjęcia kilku mebli, (również ze strychu!)
















Człowiek z portretu - architekt Edmund Bohaczka!







Po prostu opad szczeny i poczucie jakby czas się cofnął!



 Też marmur!


Ściany obite kilimami! Nadal.

 I pełno też ręcznie robionych na ramie siatkowych firan. Tu nikt ich nie wymienia na tiule z second-handów!











Jak przystało na Prawdziwy Dom - strych też jest pełen skarbów :D.


Aż nas korci, jak patrzymy na te meble, żeby zapytać, kto i gdzie napisał:

"-Kto wie, mówił, ile jest okaleczonych, fragmentarycznych postaci życia, jak sztucznie sklecone, gwoździami na gwałt zbite życie szaf i stołów,
ukrzyżowanego drzewa,
cichych męczenników okrutnej pomysłowości ludzkiej
Straszliwe transplantacje obcych i nienawidzących się ras drzewa, 
skucie ich w jedną nieszczęśliwą osobowość."

To trzeci, cichutki i bonusowy minikonkurs Ogarzego Pogórza


Wśród dworów ograbionych, bądź z woli właścicieli przekształconych w "nowoczesne" meblościankowe wnętrza, Kobyle wyrasta na Perełkę.
Dla wielu przeszkodą nie do pokonania jest to, że z głównej drogi trzeba  skręcić 2km, aby doń dojechać ...

Kochajmy zboczenia!!!
Pzdr.

PS. Dodatkowa atrakcja Kobyla to:


budynek starej szkoły :D
(1903r.)

poniedziałek, 25 czerwca 2012

Pożytek wtóry oraz, jak Go wkurzyła Świętego Mikołaja! :D :D






Dobra, ruszamy w dalszą drogę do Domu, bo czas nas goni!


Klucz do poznania okoliczności naszej zboczonej podróży znajduje się w poprzednim wpisie , więc powtarzać się nie myślimy.



Niewiele rzeczy wydaje się nam bardziej irytujących niż streszczenia tego, co się działo od początku przy każdej nowej części. :D
Niezwykłe drzwi, prawda? Nabijane ćwiekami, żeby trudniej je było wyrąbać. Mamy dziwne wrażenie, że mogą być starsze nawet od samego dworu. Ciekawe, czy są wewnątrz ślady po sztabach?

Jesteśmy właśnie przed drzwiami klasycystycznego dworku postawionego przez ówczesnego Pana na Zgłobniu Józefa Straszewskiego gdzieś na samym początku XIX wieku.


Dwór otoczony resztkami imponującego parku mieści dziś Warsztat Terapii Zajęciowej i wciąż jeszcze nie stracił resztek chwytającego za serce uroku ziemiańskiej siedziby.


 Resztki budynków gospodarczych znajdują się w opłakanym stanie.

Jeszcze w 1975 roku stał obok niewielki budyneczek z czterokolumnowym ganeczkiem niewiadomego dziś przeznaczenia, ale już 76 nie doczekał.

 Sam nawet dwór chyba niektórym wystarczy, żeby Zgłobień odwiedzić.

A to nie wszystko!

Powyższe zdjęcie prezentuje dworski spichlerz. I teraz prawdziwe jaja!
Dopiero zupełnie niedawno zorientowano się, że ów spichlerz jest tak naprawdę XVI wiecznym dworem obronnym Anny Jordan z Sieniawy, w XVIII wieku przekształconym w spichlerz i przebudowanym!


 Pierwotnie był piętrowy i miał kształt wieży obronnej z kaplicą na piętrze. Dziś w zasadzie tylko kamienne portale i obramowania okien przypominają o starodawnym pochodzeniu. Jest właśnie intensywnie remontowany, i  to bodaj największy pożytek z... niedokończonej autostrady. :DDDD


 Otóż, dzięki autostradzie, a właściwie dzięki poprzedzającym jej budowę badaniom i niesamowitym, przekraczającym znacznie to, czego można się było spodziewać, znaleziskom, do czasu powstania Muzeum Archeologicznego w Rzeszowie będzie się tutaj znajdować Regionalna Składnica Zabytków Archeologicznych.


Słuchajcie, czego tam po drodze nie znaleziono! Artefakty sprzed 25 tysięcy lat i z II WŚ. Wszystko zaledwie na powierzchni ok 200 boisk piłkarskich!


Zaskakujące konstrukcyjnie, niezwykle bogate groby plemiennych władyków z VI tysiąclecia przed naszą erą ! Rzeczy zmieniające zupełnie sposoby interpretacji historii nie tylko tych Ziem, ale i tej części Europy!

Nas najbardziej chwyciły jednak za serca informacje o znalezionych studniach. Najstarsze pochodzą z epoki brązu. 

Jedną, zrobioną z wydrążonego pnia wiązu zrekonstruowano w Centralnym Muzeum Morskim w Gdańsku. Analiza pokazała, że drzewo ścięto między październikiem 872 a kwietniem 871 p.n.e. !

Nieźle, co? :D


Dobra,
nie czujemy się związani na tyle silnymi więzami z tym wiązem,
żeby nie jechać dalej. 
Ale niedaleko, bo za chwilę są Iwierzyce i prowadząca od głównej szosy na wzgórze jesionowo-robiniowa aleja. 

Legenda, rozpropagowana przez pochodzącego z niedalekich Klęczan pisarza Bogusława Koguta mówi, że nazwa "Iwierzyce" pochodzi od wież obronnych z czasów najazdów tatarskich. 
Prawda, czy nie, etymologia nam się podoba.

 Jadąc aleją, dojeżdża się do samego pałacu Lubienieckich, Michałowskich i wreszcie Starowieyskich herbu Biberstein. 
(Tak, tak, tych samych, z których pochodził artysta Franciszek, i którzy mieszkali tu do 1944r! Podobno Jego siostra jeszcze niedawno odwiedzała dzisiejszych Właścicieli.)

Dziś Pałac w rękach prywatnych (od 1996 r.) i zdaje się, że tylko to ocaliło go przed kompletną ruiną.

Typowy pałac doby oświecenia przykryty polskim łamanym dachem z facjatkami otoczony mocno przetrzebionymi resztkami parku i budynkami gospodarczymi o nieciekawej architekturze.

Po wojnie mieściła się tutaj Powiatowa Szkoła Gospodarstwa Wiejskiego, a potem Tuczarnia Trzody Chlewnej. Kradł kto chciał i co chciał!



Jakoś dziwnie pewni jesteśmy, że kilka rzeczy "po cudzych przodkach" u przynajmniej niektórych niegdysiejszych dyrektorów placówki pewnie by się znalazło .

Z pierwotnego wyposażenia Pałacu ostała się tylko ta nieszczęsna, zdewastowana poręcz przy schodach.


Żadnych stiuków, lamperii - nic, tylko to. 
(Dzięki niezwykłej uprzejmości Pani na Pałacu mogliśmy to stwierdzić naocznie.)

I znalezione na strychu stare zdjęcie Starowieyskich.


Można tylko trzymać z całej siły kciuki za dzisiejszych Gospodarzy Pałacu, którzy przejąwszy całość gospodarstwa, próbują w dzisiejszych porąbanych czasach jakoś na nim zarabiać.

Nie bez sukcesów.
Są laureatami VII Ogólnopolskiego Konkursu Rolnik-Farmer roku 2000. 
Brawo.

Nie dane nam jednak było dojechać w spokoju do domu! Bo zaraz za Iwierzycami z prawej zabieliło nam takie coś!

No jasne! Przecież to Sielec i dwór zbudowany w 1842 roku przez głuchoniemego
Franciszka Ksawerego Preka!
Malarza i pisarza. Autora m.in. "Barbary Radziwiłłówny" i nieocenionego wprost przyczynku do historii XIX wiecznej Galicji, pamiętnika "Czasy i Ludzie" pisanego w latach 1818-1856.

Urodził się w 1801 r w Nozdrzcu.
Panowie Prekowie pojawili się już na naszym blogu dwukrotnie. Przy okazji Nozdrzca i historii "La Belle Gabrielle".  Rujnację majątku Rodziny Preków w Nozdrzcu przyniósł rok 1830 i zaangażowanie się w Powstanie.

Za resztkę funduszy Franciszek Ksawery kupuje Sielec i buduje sobie dwór, w którym dożywa śmierci w roku 1863.




Dziś we dworze, w którym kazał niegdyś uczyć wiejskie dzieci, mieści się szkoła.
Oczywiście imienia Franciszka Ksawerego Preka.

Postaci niezwykle ważnej również dla środowiska Głuchoniemych w Polsce. Trudno się zresztą dziwić.


Dwór sfajczył się był doszczętnie w 1940 roku i chwała miejscowej społeczności, że zechciała go odbudować. (Acz w nieco rozbudowanym kształcie.)


Pierwotnie otoczony był pięknym, romantycznym parkiem, dziś zachowanym szczątkowo.

Zniszczone parki i ogrody dworskie, wraz z bezpowrotnie utraconą specyficzną parkową architekturą doczekają się kiedyś osobnego omówienia, ale nie dziś, gdyż umordowani, ale szczęśliwi i pełni wrażeń (z darowanym w Nosówce krzesłem) dotarliśmy wreszcie wieczorkiem do Domu. :D

Ale!!! Ale!!! Stop!!!

Miało być jeszcze o tym, jak Go wkurzyła Świętego Mikołaja! :DDD

Było to w Ściborówce
Go pozwoliła sobie tam zamieścić następujący, uwłaczający Mikołajowi komentarz :

Stolik stolikiem, ale o takim fotelu na biegunach marzę i marzę, a Mikołaj choć święty - normalnie nic... :(

Na miły Bóg!
Przecież oczywiste jest dla wszystkich, że Święty Mikołaj nie znika po 6 grudnia bez śladu jak topniejący śnieg, tylko gdzieś tam musi w krótkich, przewiewnych, czerwonych gaciorkach grasować ze swoją bandą reniferów!
Najwyraźniej plątał się w pobliżu Ściborówki, ponieważ kiedy wyjechaliśmy wczoraj na następny rajd krajoznawczy po pobliskich pogórzańskich dworkach, ...


...wróciliśmy, mając w bagażniku właśnie  
TO! :DDDDD

(Jednocześnie oświadczamy niniejszym, 

ŻE JEST ABSOLUTNĄ NIEPRAWDĄ,
JAKOBY MIELIBYŚMY SIĘ TRUDNIĆ
WYŁUDZANIEM MEBLI DO SIEDZENIA !

A jednak tak wyszło, że znowu zostaliśmy, ot tak, obdarowani.

Niewątpliwie Mikołaj musiał w tym maczać brodę! :D)

Czemu uważamy więc, że Mikołaj się wkurzył i gdzieś tam złośliwie chichocze w tą swoją czerwoną szlafmycę?

Bowiem, naturalnie, fotel wymaga solidnego remontu! :D

Ech, uważajcie na swoje marzenia, bo a nuż się spełnią!

Ale to temat na zupełnie nową opowieść. :D

Pzdr.

(Post Scriptum!
W ten łikend przybywajcie Przyjaciele do Ropczyc na  
12 Międzynarodowy Jarmark Kowalski!
My będziemy.)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...