Cie, choroba! Pożytki z niedokończonej autostrady. Cz.I

Jak zwykle u nas, ten post miał być o czymś zupełnie innym. 

Miał być solidną merytorycznie, zakotwiczoną mocno w dzisiejszych realiach i ilustrowaną w terenie reminiscencją lektury dwóch arcyciekawych, dość rzadkich i niemal całkowicie, a niesłusznie, Szerszej Publiczności nieznanych galicjanów.

Tymczasem, jak zwykle, korzystając z obezwładniających upałów,

zupełnie inny, błahy temat, nam się ni stąd ni zowąd zalągł-zakocił, 

wziął i rozkwitł. :D

Wiecie, chyba nam się nawet podoba, że tak się dzieje. Te pasożytnicze chwasty bywają niekiedy, doprawdy, zupełnie nieziemskiej urody. :DDDD

 No, ale właśnie! A'propos pięknych chwastów!

Co to, do chwasta ciężkiego, za niezwykły chabaź
z dziwnymi kwiatami na samym czubku?!

Prosimy o pomoc!

(Tajemnica się wyjaśniła! 
Wkrótce po publikacji posta Go pogrzebała w naszych książkach i znalazła! 
To lulek czarny  (Hyoscyamus niger), 
albo szalej, lub żabi barszcz , 
niezbędny składnik "maści czarownic" i wielu eliksirów miłosnych. Używany przynajmniej od epoki brązu.

Więcej nie piszemy, żeby nie prowokować idiotów.

Naturalnie, oprócz tego, że truje, również leczy i jest przepiękny i jako taki pewnie trafi do naszego herbarium! :D )

Swoją ścieżką, (nawet pomijając niezwykłe, czarownicze właściwości lulka czarnego :D ) szczerze wątpimy, czy to aby na pewno zgodne z unijnymi normami, 

tak sobie rosnąć bez żadnej kontroli w kępie na podworskim gruzowisku jak on

i bezwstydnie zachwycać! 

( Komentarze w rodzaju "A gdzie byli Rodzice tego chwasta!" 

będziemy kasować bez ostrzeżenia! :D)

Dobra! Pochwaliwszy się więc, w ten, doprawdy, niespotykanie bezczelny i naiwny sposób 

przechodzimy ad rem. :D

(Poprzez starodawny, nieistniejący już paradny podjazd z maneżem.)

Pretekstem  do jednego i drugiego pomysłu na temat niniejszego posta był powrót z Rzeszowa do Łopuchowej. Tą razą pojechaliśmy urokliwymi wijącymi się wśród pól, starych sadów i kwitnących starodawnych lip drogami. Przez starożytne wioski, do których prawie nikt nie zagląda.  Wyjechaliśmy mianowicie z Miasta przez rzeszowską Staroniwę. 

Na południe od drogi krajowej.

I taki jest, można by rzec pierwszy pożytek z niedokończonej autostrady.

Od trzech zdjęć oglądacie dwór Dąmbskich w tytułowej Nosówce
("Cie, choroba!" :D)
nad potokiem o tym samym mianie! :D

(W niektórych opracowaniach błędnie podaje się nazwisko "Dąbski".)

Tzn. Dąmbscy siedzieli tu od XVIII w. do 1939 r., a w ten kształt dwór przekształcił  Aleksander, hrabia i poseł do Sejmu Galicyjskiego we Lwowie pod koniec XIX w.

Administrowali wówczas tutaj Kulczyccy, gdyż Dąmbscy siedzieli w drugim swoim majątku
Rajsk, koło Lwowa.

Założono tutaj park angielski (z którego, jak widzicie nic nie zostało).

I stawy rybne, których też już nie ma.

Majątek sprzedano w 1939 r. , aby spłacić długi hipoteczne w Banku Rolnym zaciągnięte na sfinansowanie bezskutecznych wierceń w poszukiwaniu ropy naftowej.
Kupił Dwór bogaty młynarz, Pan Rzucidło.

Tu Go rozmawia z córką - Panią na Pałacu.

 Ciekawy, dworski spichlerz, (podobno z imponującymi piwnicami).

Swoją ścieżką popatrzcie, jaka potworna tragedia!

Chcieć się, z racji majątku i ciężkiej pracy, wybić na  "Panów we dworze" i kupić dwór 

w 1939 roku!

(Toż można sobie strzelić w łeb!)

Z Dąmbskimi wiąże się ciekawa historia fragmentu pewnej bezcennej, jednej z najważniejszych w Europie galerii obrazów. 

Gorzelnia z wyburzonym kominem.

 ( Fragment Interpelacji nr 3657 do ministra kultury i dziedzictwa narodowego w sprawie usankcjonowania stanu własności tzw. Galerii Dąmbskich na rzecz Muzeum Okręgowego w Rzeszowie)

   Szanowny Panie Ministrze! Od kilku lat Fundacja - Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu kieruje roszczenia prawne w stosunku do tzw. Galerii Dąmbskich znajdującej się obecnie w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie.

   Zbiór dzieł sztuki zwany Galerią Dąmbskich jest od dziesiątek lat nierozerwalnie związany z Rzeszowem. W 1903 r. Stanisław Dąmbski (...) umieścił zbiór w ratuszu miejskim w Rzeszowie. W porozumieniu przekazano 252 obrazy oraz 40 stalorytów,(...) Następnie w 1923 r. Stanisław Dąmbski zawarł umowę z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich we Lwowie, na mocy której zakład zobowiązał się przejąć zbiór jako wieczysty depozyt i eksponować w swoim lokalu. Umowa nie została jednak wykonana i uległa zawieszeniu z powodu rozpoczynającego się w 1927 r. procesu o prawa do Galerii Dąmbskich pomiędzy Zygmuntem Jordanem - potomkiem rodziny Dąmbskich, a gminą miasta Rzeszów. Proces trwał 4 lata i powództwo zostało oddalone. (...) 

(Piwnice pod Dworem.)


W 1941 r. obrazy i grafiki części Galerii Dąmbskich przeniesiono z ratusza do Muzeum Regionalnego Ziemi Rzeszowskiej. W 1951 r. zbiór obrazów i grafik został wpisany do inwentarza muzealnego. Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu na mocy dekretu nacjonalizacyjnego z 1952 r. utracił wszelkie prawa do Galerii Dąmbskich, w tym także do części zbiorów znajdującej się w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie. "

Naturalnie wrocławskie Ossolineum zażądało BEZPRAWNIE zwrotu ponadstuletniego depozytu dopiero, kiedy po badaniach okazało się, że w Rzeszowie jest kilka naprawdę cennych dzieł.

Nie od rzeczy będzie wspomnieć, że rzeszowianie chcieli po wojnie przekazać do Wrocławia ten fragment kolekcji , ale okazało się, że tam nie ma miejsca.

Z całym szacunkiem dla Ossolineum - kij Wam w oko!

Zbiór musi zostać w Rzeszowie.

Wieś nazywa się "Nosówka", na pamiątkę zarazy z X wieku. 

Naonczas wszystkich chorych wywalono z okolicznych osad i kaszteli  na bagno Zagalanka - na granicy Nosówki i Błędowej Zgłobieńskiej. 

("Zagalankę" osuszono dopiero za czasów okupacji.)

Pani na Dworze, kiedy wyszła spytać "kto my" i "czego szukamy", była dość nieufna (przez otwarte okna dolatywał jakiś koncert symfoniczny), kiedy jednak później "poleciała" "koronka do Miłosierdzia Bożego", a Tata pokazał wyciągnięty z kieszeni różaniec, lody całkowicie pękły 

i zaprosiła nas do środka.

A w środku smutno i na pół rozebrane, przepiękne piece.

Normalnie serce się kraje!

   Niestety, z racji tego, że babcia ma (podobno niefajnych) współlokatorów nie mogliśmy zobaczyć np. sali balowej i pozostałej części Dworu ale i tak super, 

bo kiedy pstryknęliśmy stojące w korytarzu stare, zapomniane, zakurzone krzesło, 

Pani powiedziała,  

"a weźcie sobie".

Tośmy wzięli. :D

Żaden to Ludwik, ale stara dębina swój wdzięk ma, a jeśli zapiszemy się na 5-letnie studia do Zielonego kuferka, to może jeszcze się bardziej kiedyś wdzięczyć będzie :DDD

I dalej w drogę

(Ciąg dalszy relacji z Podróży nastąpi! 

Wszak to dopiero pierwsza miejscowość, 

a musimy jeszcze znaleźć wzmiankowego chabazia, XVI wieczny obronny dwór Jordanów, obejrzeć gniazdo słynnego współczesnego malarza, sprawdzić, jak sobie głuchoniemy pisarz z XIX w. radził na gospodarstwie i wskazać jeszcze bardziej dobitnie pożytki  z niedokończonej autostrady! I to wszystko na długości 15 km drogi do domu, bez potrzeby zbaczania, ha!
Cała rzecz w tym, żeby jechać drogą zboczoną, zamiast główną. :D)