środa, 23 marca 2011

Strzyżowski "DZIWUN", Wiśniowa wiośniana i historia kina w Wielopolu




Wiecie? Nie możemy się teraz (kiedy wiemy, że stąd wyjeżdżamy) dość nachapać tej Ziemi. Zupełnie nagle zorientowaliśmy się, że w najbliższej okolicy jest cała, nieprawdopodobnie wielka masa rzeczy, których nie pokazywaliśmy nigdy na blogu, (bo co za problem wsadzić Gościa w auto u nas w Łopuchowej i wywieźć tych kilkanaście kilometrów w którąkolwiek stronę, czy wybrać się na pieszą wycieczkę, od niechcenia pokazując po drodze zupełnie "bezpańskie" Cuda, przy których wszystkim opadają szczęki?)

Nie wspomnimy, przez skromność, że i "pod domem" jest czym oko nacieszyć. Skromność jest tu wyjątkowo nieskromna, bo żadnej naszej zasługi w tym nie ma.

Perygeum księżyca. (Widoczek jak z płótna Beksińskiego. :D )

Nie mogliśmy się doczekać motyli, to Mama wzięła i i zrobiła nam takiego giganta z nitek. :D

Pierwszy, obowiązkowy u nas przystanek w drodze na południe to Broniszów i rosnąca kiedyś przy dworze przepotężna lipa.
(Zdjęcie naszego Przyjaciela - Łukasza Grudysza, z października, lepiej niż On nie potrafimy pstryknąć tego OGROMNEGO drzewa.)
W Broniszowie w styczniu roku 1846 urodził się niejaki Karol Olszewski. Jego Ojciec - Jan był zarządcą tutejszego folwarku i zachowała się poruszająca relacja o tym, jak to (kiedy 18 lutego się chłopy ruszyły na "krwawe zapusty" "rżnąć surdutowców") porwał do sań miesięcznego Synka i uciekał zaśnieżonymi polami w stronę Ropczyc "co koń wyskoczy", a chłopi gonili na dworskich koniach. Na zakręcie malutki Karolek wypadł w zaspę. Ojca chłopi dogonili i zatłukli, natomiast Karolka podnieśli ze śniegu i oddali Matce - Annie ze Zwolińskich, wyświadczając tym samym nieoszacowaną przysługę światowej Nauce. Czym przysłużyło się pijane, ciemne chłopstwo Nauce? Otóż 37 lat później "mały" wielki Karolek wraz z Zygmuntem Wróblewskim skroplił tlen, azot, oraz argon. Pierwszy raz na tym świecie.

A to następna wiocha za Broniszowem, czyli Glinik i jego przepiękne, płaskorzeźbione XIX w. kapliczki. Tutaj z kolei w folwarku na Lipowcu (nazwa jednego z przysiółków) urodził się w 1874 r. Jerzy Żuławski - prekursor polskiej literatury fantastycznonaukowej. Zmarł na wojenny tyfus w 1915 roku w Dębicy.

Jest Autorem m.in. , do dziś przez wielu, nie tylko polskich, znawców gatunku uważanej za "kultową", tzw "Księżycowej trylogii" (1. Na srebrnym globie. Rękopis z Księżyca, 2.Zwycięzca, 3.Stara Ziemia).

Zaraz za Glinikiem jest Wielopole Skrzyńskie Tadeusza Kantora (i Marcina Dańca :D), ale tu zatrzymamy się tylko na chwile i to w drodze powrotnej, żeby opowiedzieć pewną bardzo smutną historię.

W Wielopolu skręciliśmy na lewo i w górę. Na Nawsie i Grodzisko. (przepiękne panoramy - polecamy trasę choć droga kiepskawa).
Naszym głównym celem jest bowiem zrobienie zdjęć pewnemu "dziwunowi" w Strzyżowie.
Powyżej już Strzyżów, a właściwie jeden z dwóch strzyżowskich pałaców. Ten (w jego obecnym kształcie) postawili sobie Skrzyńscy, a rozbudowali Wołkowiccy.
(Przed Skrzyńskimi siedzieli tu zarządcy Wielopolskich.)

Budowla jest architektonicznie dziwna, typowo eklektyczna.

Ale widać geniusz architektów:

całość jest lekka

i wcale nie przerysowana.

Zachowały się przyzwoite (w porównaniu z innymi) resztki niegdyś wspaniałego, kilka razy większego niż teraz, parku.

Dziś mieści się tu Dom Dziecka. Zgadało się i z jednym Wychowawcą i z panią Dyrektor (przefajni Ludzie!) i dzięki właśnie uprzejmości Pani Dyrektor mogliśmy zobaczyć ocalałe w jednej jedynej sali resztki oryginalnego wystroju pałacowego ( kominek, piec i sztukaterie).

Ponoć zaglądali tu niedawno ostatni właściciele, ale Pani Dyrektor twierdzi, że nie planują starać się o odzyskanie własności.

Nie dziwi nas to. Kiedyś na ten pałac robił pięćdziesięciohektarowy folwark. Utrzymać teraz takie coś, to nieprawdopodobne koszty.

A oto jesteśmy już prawie u celu. Strzyżowska Fara. Kamień węgielny wmurowano w 1401 roku, a konsekrował świątynię w 1494 r. biskup krakowski Fryderyk Jagiellończyk.

Tak w ogóle to, acz początki Strzyżowa sięgają ponoć tylko IX w. (kiedy to zbudowano tutaj wiślańską strażnicę Strzeżno), to biorąc po uwagę, że "dwa kroki" dalej znajdowało się ogromne "miasto" epoki brązu (mowa o osadzie w Trzcinicy, której poświęcimy osobny wpis) zwane "karpacką Troją", można pofantazjować i przesunąć "starodawność" Strzyżowa znacznie dalej.
Tylko po co? :D

Swoją ścieżką, to ciekawe, potężna Trzcinica zniknęła z ludzkiej świadomości na wiele wieków, niedaleko od nas ( w inną stronę) w Braciejowej, tylko wprawne oczy wypatrzą na zaoranym wzgórzu Okop zarysy ogromnych wałów potężnego i groźnego grodziska "Głodomank" (o którym jeszcze w XV w wspomina Długosz), a takie "Strzeż-no" trwa i ma się świetnie. I bardzo dobrze! Strzyżów jest jednym z naszych ulubionych miasteczek.

Chrzcielnica "tylko" z XVII w. Wyeksmitowana z wnętrza świątyni. Czemu??? Może zbyt kłuła w oczy w barokowym wystroju?


Ale, ale !!! Oto i główny cel naszej wycieczki! Widzicie "Dziwuna"?

"Dziwun" w zbliżeniu.
("Dziwun" to, naturalnie, nazwa ukuta przez nas.)

Są tylko dwa możliwe wyjaśnienia obecności Dziwuna w tym miejscu.
(Źródła na ten temat milczą.)
1. "Dziwun" jest pogańskim bóstwem wmurowanym w mur kościoła na despekt. (Acz na tyle wysoko, żeby nie można mu było po wyjściu z Fary zapalić ogarka! :D )
2. Dziwun jest archaiczną rzeźbą chrześcijańską i dowodem, że chrzest który przyszedł z Piastami nie był na tej ziemi niczym nieznanym.

Wolno stojąca, kamienno ceglana wieża.

Fara strzyżowska byłaby przepiękna gdyby nie te paskudne białe, koszmarnie gładkie fugi między "łamanymi" kamieniami. Cholera ! Starodawny mur wygląda przez to jak pseudokamienna wykleina z wyprzedaży w tesco. :/

Jak przystała na prawdziwą staroć do zakrystii się nie wchodzi, tylko schodzi.


Ładna kowalska robota.

Drzwi na dzwonnicę też z metalu.

Złomiarze się pewnie skręcają z chciwości. I dobrze im tak. :D

Ulica Dąbrowskiego. :D Cała długość. :D I szerokość. Uwielbiamy takie uliczki, ech.

Uwielbiamy też oglądać rewers rynkowych, reprezentacyjnych kamieniczek.

Wszystkie prawdziwe Starówki na całym świecie wyglądają od tyłu tak samo. Łamane dachy i sterczące wieże.

W Strzyżowie jest naprawdę znacznie więcej do pokazania, ale po wizycie u "Dziwuna" zaczęło się nam już troszkę spieszyć, Szybciutko więc donosimy, że dworzec kolejowy z 1910r. też wart zainteresowania i pomyszkowania.
Chcieliśmy zajrzeć jeszcze tutaj.

Obejrzeć barokowo-klasycystyczny pałac Dydyńskich z 1786 r. przy ujściu Stobnicy do Wisłoka.

Takie wiszące mosty to dla Prezesa pierwszorzędna zabawa.Niestety, odkąd pojął tajemnicę aparatu fotograficznego zbyt sobie bierze ostatnio do serca pozowanie. No i trudno uchwycić go, nadgorliwca, bez głupiej miny :(.

Oto i rzeka Stobnica z wierzbiną, jak zawsze udowadniającą, że warto żyć. A ziemię, na której rośnie woda wyrzeźbiła w jaskółkę. Widzicie?


To właśnie przy tym pałacu już dawno temu skrystalizowała się nam koncepcja, o której często wspominamy, że takie wiejskie rezydencje bez tych wszystkich parków, ogrodów i zabudowań gospodarczych, z którymi tworzyły całość, są jak żołnierz w hełmie i z karabinem, ale bez gaci.

Przy Pałacu - Frasobliwy i suszące się gacie..

Frasobliwy, acz ładny, chyba sam czuje, że coś tu jest mocno "nie halo".

Uwierzcie, że trudno zrobić tej rezydencji takie zdjęcie, żeby w kadr nie właziło paskudne, socjalistyczne dziadostwo, przed głównym wejście są może 3 metry miejsca i dalej budynki POM-u.

W każdym razie jeżeli ta strażnica Strzeżno gdzieś stała, to tutaj. W tym miejscu. I Dydyńscy i ich poprzednicy budowali na starych fundamentach.

Dziś mieści się tu Dom Samopomocy Społecznej i Społeczne Muzeum Regionalne prowadzone przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Strzyżowskiej.

Relikt. Nic więcej z dworskiego parku się nie ostało.

Smutno się zrobiło, więc pora znów na huśtawkę.

I znowu zabawa - przednia.

-Co jesz?
-Mięsko!
-A skąd masz?
-A przypełzło! :D
(Nie ma w tym nic śmiesznego!!!! - tak powie każdy, kto ma swojego Prezesa!)

Jeżeli dwór Dydyńskich był akcją, to Wiśniowa jest re-akcją!

Właśnie dwór w Wiśniowej pokazuje, że nawet przy ogólnym zaniedbaniu (i rujnacji, jak na tym zdjęciu) to jeżeli ostały się pierwotne założenia, łatwo odkryć genius loci .

,Rządcówka.

I Pałac. Naturalnie zupełnie inny niż kiedy stał sobie jako dworek myśliwski samych Firlejów!

Gdzieś tutaj w Polskim Złotym Wieku zgubił serce Jan Firlej, marszałek wielki koronny.

Jednakowoż, jak na męża stanu przystało zgubił je baaardzo rozsądnie, bo dla siostry ówczesnego naszego rodzimego Rockefellera - Seweryna Bonera (bankiera Zygmunta Starego).

Akurat tu, w Wiśniowej, zamknięte drzwi są jawnym zaprzeczeniem historycznej prawdy. Kiedy pałac kupił hrabia Mycielski, stworzył tu wręcz galicyjskie centrum kulturalne. Bywali tu Józef Mehoffer, Leon Chwistek, Tytus Czyżewski czy Jan Cybis...

Właściciele Wiśniowej prowadzili Księgę Domową i chwała im za to. Czytamy w niej: " tu jest Wiśniowski Barbizon (...) wszyscy łagodnieją, tym więcej, że goście nie mają na wsi bieżących kłopotów. (A póki spokój, to my możemy się zastanowić nad każdą plamką na płótnie, nad każdą nutą w partyturze." Tak czytamy. A widzimy pałac opuszczony, mało, że zamknięty na głucho - okna zasłonięte są ściągniętymi z futryn, pałacowymi drzwiami.

Miejsce jednak przyciąga. Nie tylko magią minionej świetności.

Nikt tu nie wpadł na haniebny pomysł zdewastowania do szczętu dworskiego parku. Niektóre z dębów mają po 700 lat!


A oto wymarzone miejsce na męskie zabawy.

Każdy chłopak marzy o takiej wielofunkcyjnej kryjówce. Toż to i wigwam i czołg i statek kosmiczny i forteca niezdobyta! Do wyboru, do koloru, jak to mamiono w socjalistycznych Domach Towarowych.

I Prezes i Tata nie mogą się nacieszyć zdobytym i zaanektowanym miejscem.


Mamę zaprosili, ale na krótko (każdy wie, że baba na pokładzie ściąga nieszczęścia i kłopoty).

Oto, co widać, gdy popatrzeć w górę

tego niesamowitego dębu, któren życie ukochał tak, że trwa na przekór prawom realistów.

W wiśniowskim parku, jak widać, tu i ówdzie wyrastają Prezesy (głównie jeden, ale za to wszędzie).
Zdjęcie niewyraźne, ale za to śmieszne. :D

Jednak wszystkie parkowe ścieżki prowadzą do ....

... dębowej dziury. Jej czeluść wsysa, pokarm dla wyobraźni niewyczerpany. To czar, który nie mija.

Okalające park oficyny są w stanie agonalnym.

W środku zupełnie pusto i tylko las stempli. Szkoda. Tyle powierzchni....

Słońce zaczęło świecić rudo, czas było wracać.

Więc jeszcze tylko obecane wcześniej Wielopole Skrzyńskie i... nie "kantorówka", urokliwy ryneczek, ładny kościół, kilka pięknych drewnianych willi i miejsce po Zamku, tylko... no właśnie, historia pewnego, objazdowego kina, którą upamiętnia ten pomnik..

Otóż zajechało to Kino z komedyjką Sprawa do załatwienia 11 maja 1955. Film wyświetlano w drewnianym baraku z zabitymi deskami oknami zaraz po nabożeństwie majowym. Weszło na seans ok 200 osób. Cóż, takie Kino to przecież WYDARZENIE! Operatorzy palili papierosy pod wódeczkę i właśnie od papierosa zajęło się błyskawicznie 18 kg taśmy celuloidowej rozrzuconej na stole. Operatorzy uciekli. Widzowie... Nie wszyscy...
Strażacy, (którzy pojawili się po 11 minutach) po przewróceniu ściany zobaczyli tylko płonące zwłoki dzieci.
Długo wahaliśmy się czy pokazać Wam zdjęcie płyty pamiątkowej z nazwiskami i wiekiem ofiar śmiertelnych, ale zrezygnowaliśmy. Dość powiedzieć, że w czasie całej II W Ś zginęło 26 mieszkańców Wielopola. W pożarze zginęło 58 osób. Głównie dzieci. Nie było rodziny nieokrytej żałobą.

I jeszcze jedna "Rzecz". Niezwykła. Kazimierz Gąsior wyniósł trójkę dzieci i zginął, kiedy wrócił po czwarte.
ZAPRAWDĘ CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI !

(Po tym pożarze zmieniono kinowe i teatralne przepisy pożarowe na całym świecie. )

Pomnik stoi na miejscu baraku.
(Jeden z dziadków Prezesa bywał na każdym seansie w tej budzie, dopokąd nie wyjechał z pobliskich Ropczyc na studia do Krakowa, gdzie kin miał wreszcie pod dostatkiem. Ergo, gdyby nie studiował, nie zostałby dziadkiem Prezesa prawdopodobnie.)

A to trofiejne, malowane gliniaczki.
Wyciągnięte z kupy śmieci w krzaczorach pod wiśniowskim pałacem.
Dopóki będzie tyle samo ludzi wyrzucających gliniane doniczki dla zastąpienia ich cudnym plastikiem i ludzi wyrzucających cudny plastik dla glinianych malowanych donic, ten świat będzie się kręcił w odpowiednią stronę!

I tym optymistycznym akcentem kończymy.

33 komentarze:

  1. Po jak zwykle, barwnej i z pasją podanej opowieści podróżnej, smutna bardzo historia. Odebrała mi chęci do dowcipkowania.
    Doniczki wspaniałe i miło wiedzieć, że nie tylko ja grzebię w śmieciach. Pozdrawiam cała rodzinkę i cieszę się, że nie wystrzeliliście się drzewem-rakietą, weselszych szukać planet.

    OdpowiedzUsuń
  2. Budynki niosą z sobą ładunek historii, ale... Najbardziej poruszyły mnie drzewa. W młodych kiełkach buzuje lekkość życia; sędziwa przyroda ma w sobie majestat i niezaprzeczalną siłę! Ileż lat trzeba czekać na taaakie dziuple- schrony!!! Pamiętam je z krakowskich czasów- urządzałam nie tylko kryjówki... Nie doczekamy takowych wokoło, choć wiele tu potężnych dębów; natychmiast się w nich zakochałam. Rumunia!- tam były drzeeewa!!! Aż jakoś do czasów "Starej baśni" chce się wrócić... Tymczasem czas zbierać się do naszej ostoi leśnej, by nasycić drzewami, potem zaś pogrzebać coś na działce... Udanego dnia!

    OdpowiedzUsuń
  3. Brawo! Pięknie opisane i pokazane. Historia kina wstrząsająca, zapada w pamięć.
    Zawsze się cieszę, kiedy widzę coś nowego na Waszym blogu. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  4. Szperałam ostatnio w zdjęciach, odnalazłam pałac w Wiśniowej, skałki. Mieszkałam w kilku miejscach w swoim życiu i kiedy trzeba było wyprowadzać się, zawsze było mi żal, sama nie wiem czego, tylko bloku nie żałowałam. Kiedy przyjeżdżało kino objazdowe do nas, było święto, do południa szkoła, wieczorem dorośli, w przerwie muzyka ryczała na całą wieś, a naród walił drzwiami i oknami. Siadałam zawsze tuż przed ekranem, z wrażenia zawsze rozbolała mnie głowa i Mama mówiła: Nie puszczę cię więcej do kina. Przygnębiła mnie historia wielopolska, to mogło zdarzyć się i u nas. Znaleziska archeologiczne
    przepiękne, mam nadzieję, że zabraliście je ze sobą, pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Zapomniałam o motylku delikatnym, ananasowym i kapliczce, Gosiu, chwalę, a kapliczkę podziwiam , całą resztę też, ale musiałabym pisać i pisać, pa.

    OdpowiedzUsuń
  6. Łucjo, dzięki za odwiedziny. Ludzie pozbywają się tylu pięknych rzeczy dla reklamowanego chłamu, że ratowanie wyrzucanych na śmietnik cude3niek musi stać się obowiązkiem przynajmniej garstki szaleńców!!!
    Co do wystrzelenia się gdzieś, Łucjo kochanie, gdzie niby???? Powtarzamy za Liebnitzem - TO JEST NAJLEPSZY ZE ŚWIATÓW!!! :D

    Dzięki Węszynosko, dzięki. (I gratulujemy źródełka! Jest co świętować.)

    Aniu, pofolguj! W "Starej baśni" może dużo dobrego jest, ale nie ma prądu, ergo nie ma pralek i paru innych sprzętów pozwalających zaoszczędzić siły i czas na zachwyt nad światem. My się nie przenosimy!

    Sunsette, Miło nam Cię u siebie powitać. Poruszenie historią kina nie mija nam nawet z latami...

    Mario, Dla Radka Kosztowa będzie zaledwie czwartym domem, ale Go - weteranka z cygańską duszą. To będzie jej 12 przeprowadzka...
    Co do znalezisk - donice, rzecz jasna, adoptowaliśmy natychmiast. Dziwuna byśmy chcieli, ale, niestety, za wysoko wmurowany :(.

    A'propos Dziwuna - Rado właśnie wpadł na trzecią możliwość wyjaśnienia jego historii. Zgodnie z "nauką" Ericha von Dänikena jest to kosmiczny zwiadowca "Bogów" w kosmolocie i dziwnym hełmie :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Piękna i wciągająca opowieść-dziękuję:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Olqa! Co z Tobą? Do wakacji daleko!!! Liczyliśmy baaardzo, że będziesz mieć swoją, niepowtarzalną koncepcję dotyczącą pochodzenia Dziwuna. Byliśmy pewni, że zakasujesz wszystkie trzy nasze hipotezy i jeszcze będzie się z czego pośmiać. Wymigałaś się, heh.
    Tak czy siak, pozdrawiamy serdecznie :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Leżę powalona na łopatki... tyle ciekawości i to tam, gdzie już byłam (no nie zupełnie dokładnie tak, jak u Was). Tyle treści, że zgubiłam wątek :)))

    Moi Drodzy, podsuwam "insynuację" (hihi), tudzież "imputuję": może chcecie za przewodników? Od Waszych opowieści buzia mi się coraz szerzej rozdziawia :DDDD

    OdpowiedzUsuń
  10. Anetko. Bardzo nam miło. Można by rzec, że u nas obojga przewodnictwo górskie jest wrodzone. Dziedziczne od dwóch pokoleń.:D Wielokrotnie zdarzało się nam oprowadzać ludzi po ciekawych miejscach, a i (bez fałszywej skromności) przez góry potrafilibyśmy bezpiecznie przeprowadzić. Jednym słowem: DO USŁUG. :D Pzdr.

    OdpowiedzUsuń
  11. No tak, przecież czytałam, że macie łażenie i gadanie w genach. W takim razie trzymam za słowo :) Kiedyś wykorzystam element zaskoczenia i się przypomnę :)

    OdpowiedzUsuń
  12. ech a jak już TUTAJ Was nie będzie to gdzie będzie można Was szukać?

    OdpowiedzUsuń
  13. Aneto, nie krępuj się, uwielbiamy niespodzianki.:D

    Nasza polano, my w sumie niedaleko - osiemdziesiąt kilka kilomentrów czyli z Pogórza Strzyżowskiego na Dynowskie. Zajrzyjcie na posty z etykietą Kosztowa. to TAM! :D
    A Wy jak, spakowani, lista rzeczy zapomnianych zrobiona?
    Pzdr.

    OdpowiedzUsuń
  14. Cyprianek śliczny, duuuuży i kochany. Jak zwykle. Ciumki

    OdpowiedzUsuń
  15. Super opowieść i piękne zdjęcia. A takie doniczki kiedyś też miałam ale jak mieszkałam w domu rodzinnym. Było to bardzo dawno temu i chyba tam zostały. Musze ich poszukać.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  16. W.A. - Majeczko, już dawno zauważyliśmy, że w każdym wpisie zauważasz wyłącznie Prezesa! :D D D D
    Znaczy się - Świata poza Bratem nie widzisz. :D

    Danusia. tylko nie mów, że Twój Dom Rodzinny to pałac w Wiśniowej!!! Bo będziemy musieli oddawać... A w gliniaczkach już antykomarze pelargonie...

    Pzdr.

    OdpowiedzUsuń
  17. Akurat Wiśniowe, Broniszowy i moje okolice znam, a świata poza Bratem nie widzę, bo Brat śliczny i już. Już niedlugo i on poza Siostrzenicą świata widzieć nie będzie (mam nadzieję...) :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Jeszcze kilka wizyt na Waszym blogu i pewnego, pięknego dnia rzucę wszystko w cholerę i ruszę stopem na wschód! Niesamowite miejsca i tyle polskiej historii, czyli to wszystko, czego tutaj nam brakuje. My poszukujemy swojej tożsamości oswajając historię obcych narodowościowo ludzi, zamieszkujących nasz teren przed wojną, u Was historię tworzyli Polacy. Nie chcę pisać komentarza dłuższego, niż Wasz post, a najchętniej bym to zrobiła. Powiem tylko, że mój numer 1 to oczywiście Dziwun! Niesamowita płaskorzeźba, szkoda, że nie ma dla niej źródeł, albo chociaż miejscowej legendy. Chrzcielnicą, jak ją wywalili z kościoła, mogłabym się zaopiekować :-) Buziaki :-*

    OdpowiedzUsuń
  19. Riannon. Zawsześ u nas mile widziana. :D I wirtualnie i w realu. Więc przybywaj. Co do chrzcielnicy... Doszliśmy do wniosku, że cokolwiek niewygodnie byłoby ją nieść przez Rynek do auta. :D Historia tutaj... jest zapomniana i w niewielkiej cenie (oprócz garstki zapaleńców.) Zdaje się, że właśnie u Was zabytki kultury materialnej są o niebo lepiej traktowane. (Strzyżowski kościelny po raz pierwszy zobaczył Dziwuna jak mu Go pokazałem. :( ) Franciszek Kotula (nasz Ś.P. miejscowy etnograf i gawędziarz zanotował był anegdotę ( którą zapisał w "Po rzeszowskim pogórzu błądząc") jak to w latach 50 w Golcowej (niedaleko Brzozowa)chłopi przy pozyskiwaniu kamienia wygrzebali "bałwana". Miejscowy Proboszcz jak się dowiedział poleciał od razu ratować ale nie zdążył. "Bałwan" był już rozbity w drobny mak. Pzdr.

    OdpowiedzUsuń
  20. No i szczęście, że ratujecie ten kawałeczek świata przed całkowitym zapomnieniem! I nie zrozumieniem. Mam nadzieję, że "pokazanemu" Dziwunowi nic nie zagraża? A zresztą może sam umie się bronić, kto wie ...

    OdpowiedzUsuń
  21. Magdo, My może niezbyt jasno to napisaliśmy - na pierwszym zdjęciu po chrzcielnicy widać Dziwuna wmurowanego wysoko na przyporze kościoła (jak się kliknie w zdjęcie to jeszcze trochę da się powiększyć). Jest zatem ABSOLUTNIE poza zasięgiem i "kolekcjonerów" wszelkiego autoramentu, i wandali. Dwa poniższe, kolejne fotki Dziwuna to duży zoom.
    Dziwun bezpiecznie będzie intrygował kolejne pokolenia spostrzegawczych.
    Dzięki, Madziu za odwiedzinki. Pozdrawiamy.

    OdpowiedzUsuń
  22. Szczery,niewymuszony,ciekawy,świetnie,inteligentnie pisany ,z tymi włączanymi do narracji zdjęciami blog :).Tyle chłamu i badziewia startuje do tytułu "Blog Roku",a Państwo co :).Szalom :)/cztery lata stawałam -"ciuchcią" jeszcze - na stacji w Strzyżowie,jeżdżąc do internatu w Rzeszowie,łezka,ech!/

    OdpowiedzUsuń
  23. Gratulacje dla szczęśliwych rodziców Klary!!! Niech będzie zdrowa, radosna, ciekawa świata i dobra! A świeżo upieczonym Dziadkom już zazdroszczę rozpieszczania tej małej istotki... Oj, Cyprian ma przed sobą piękną rolę! Pozdr.

    OdpowiedzUsuń
  24. Joasxa, Dzięki za odwiedziny i tyle komplementów! Co do Blogu Roku, podejrzewamy, że zdania wielokrotnie złożone się kiepsko lansują :DDDDDDDD, a po drugie, z zasady unikamy wyścigów :DDDDDDDDDD

    Anka< no zamurowało nas. To szósty zmysł, siódmy czy siedemnasty????
    Dopiero zamierzamy obwieszczać i chwalić się, a Ty już wiesz, no no.
    Dzięki za życzenia, przekażemy "zaniebawem", - właśnie się pakujemy do Rz.

    OdpowiedzUsuń
  25. Wpadłam do Was na chwilkę i co zobaczyłam: To już? Dumnym Dziadkom, Rodzicom I Wujowi - serdeczności posyłam.

    OdpowiedzUsuń
  26. keep posting like this it’s really very good idea, you are awesome!

    paxil

    OdpowiedzUsuń
  27. Woah! I'm really loving the template/theme of this blog. It's simple, yet effective.
    A lot of tіmes it's very hard to get that "perfect balance" between usability and appearance. I must say you've donе a excellеnt job with this.
    Aԁditionally, the blog loadѕ eхtremеly fast for me оn Safаri.
    Οutstanԁing Blog!

    my ωeb page :: dentysta wrocław

    OdpowiedzUsuń
  28. Trеmеndouѕ things heгe.
    I am vегy hаppy to seе yоuг аrticle.
    Τhanks so much аnd I'm taking a look ahead to contact you. Will you please drop me a e-mail?

    my web page :: visit the following page

    OdpowiedzUsuń
  29. You actually makе it seеm sо easy along with
    yοur рresentation but I in finԁing
    this topic to be reаlly one thing that I beliеve I might
    by no means underѕtand. It kind оf feеlѕ too cοmplicated and extrеmеly νast foг mе.
    I'm looking ahead to your next publish, I will try to get the hold of it!

    My page ... just click the following web page

    OdpowiedzUsuń
  30. Eѵerything is veгу open with а reallу сlear explanation of the challenges.

    It ωas tгuly informative. Υour ωebsite iѕ extremely helpful.
    Many thanks fοr sharing!

    My web site :: drzwi drewniane

    OdpowiedzUsuń
  31. Excellent post. ӏ was checking continuously this
    blog and I'm impressed! Extremely useful info specifically the last part :) I care for such info a lot. I was looking for this certain information for a very long time. Thank you and best of luck.

    Feel free to surf to my weblog - lapkowo.pl

    OdpowiedzUsuń
  32. co do Wiśniowej : http://www.strzyzowski.pl/aktualnosci/art,1366

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...