Żaba na lodowcu oraz bazie i chabazie :D

Przyroda ma poczucie humoru. Zawsze nam się wydawało, że w lutym na ogół ten humor jest kiepskawy, a jednak nie w tym roku najwyraźniej. Co prawda, starodawne przysłowie ostrzega, że kiedy kot w lutym na słonku się grzeje, musi w marcu iść na przypiecek, ale póki co, ani koty, ani my się nie przejmujemy na zapas, tylko korzystamy ze sprzyjającej Aury i łazimy po naszym Pogórzu, ile wlezie.

Kiedy jeszcze była porządna zima, męczyło nas trochę to, że musimy sobie wychować młodego psa - Igrę, a jesteśmy przekonani, że z psami o dużym temperamencie można się uczciwie "dogadać" tylko, gdy są porządnie zmęczone i nie mają już ochoty na "głupoty".

Tyle, że wiedzieć o tym, to mało. Ktoś jeszcze musi ubrać na mróz tę czapkę uszankę, ocieplaną panterkę, śniegołazy, rękawice dwupalcowe, wziąć nóż, toporek, fajkę, tytoń, rakiety śnieżne, plecaczek, kompas, latarkę, zapałki w folii, nasmarować twarz kremem, ucałować żonę, syna, zostawić komórę i, zanurzywszy się w urokach zimy po pachy, ...

pójść z kolegą na piwo pod wiejski sklep. :D A Tacie się w tej zimy (jak nigdy jeszcze) nie chciało. W przeciwieństwie do psów, oczywiście.

Aż tu proszę! Pewnego dnia śnieg po prostu wziął i zniknął się był
jak (podobno!) plusquamperfectum z polszczyzny! :D

Najwyraźniej sam święty Doktor John Dolittle z Puddleby nad rzeką Marsh w trosce o nudzące się i zaniedbane wychowawczo Ogary zainterweniował u Najwyższej Instancji, dając nam jednocześnie lekkiego prztyczka w nos pod postacią wypychania autka spod domu.

Teraźniejszy luty sprzyja więc wyjątkowo spacerom i chwała Bogu za to.

No jak tu można siedzieć w domu? Skoro niebo piękne, to w błoto patrzeć nie ma po co!

A na świecie takie cuda jak pierwsze bazie tego roku.

Cuda cudami, ale tak w ogóle to starodawna mądrość źle wróży z ciepłego lutego na resztę roku.
Np. : "Gdy ci jeszcze nie dokuczył luty, to pal dobrze w kominie i miej kożuch suty".

No nic. Prezes to się tutaj "szczerzy jak żaba", albowiem znalazł był tzw. "jęzor lodowca" ,

na który naturalnie zaczął się był wspinać,

co bez raków wcale nie jest łatwe,
ale za to zabawne!




W górzystym terenie najfajniejsze jest to, że czasem wystarczy pół godziny marszu, a już wszystko jest inne. Ot, po zimie ani śladu, a Mama mniejsza i mniejsza...

Psy "się wychowują"

baaaardzo pilnie
i intensywnie. :D Rozkosz patrzeć!
Prezes uchachany, bo jeszcze tej lekcji nie odrobił: Kiedy luty pofolguje, marzec zimę zreperuje.

Zimę można jednak jeszcze znaleźć.

Np. kokietuje klejnotami w trawie
i ciurkawkach.
Przemijanie dodaje jej nostalgicznej nutki, którą bardzo kochamy.

Z tymi trawami mamy kłopot. Rosną te pióropusze na bardzo długich trzymetrowych łodygach i od lat nie potrafimy wymyślić jak pstryknąć te cuda tak, żeby pokazać jakie są piękne, kołysząc się na takiej wysokości.

Luty, gdy wiatrów i mrozów nie daje, prowadzi rok słotny i nieurodzaje. Na szczęście, na tym spacerze mimo, że słońce mamiło, wiało ostro i mroźno. Uczciwie. jak na luty przystało.

Niezmiennie cieszy nas niekłamana przyjemność, jaką Cyprian znajduje w rodzinnych spacerach.

Czasem tylko jakoś delikatnie smutno się nam robi, kiedy sobie pomyślimy, że przyjdzie czas, gdy zabawa z Rodzicami nie będzie dla Niego już taka fajna, jak teraz. I znowu: Nic to!

Czasem luty ostro kuty, czasem w luty same pluty. I ze wszystkim raz na, raz pod wozem, więc puszczając oczko Horacemu, oddajemy się chwilowemu zadowoleniu. Ot, bezwstydni sybaryci z nas.

Qrcze! Nawet podobają się nam Ogary! :D
W lutym lepi widzieć wilka przy progu niż chłopa przy pługu. Cyprian ogląda drugą (trzecią?) młodość jesiennie uschłych chabazi. Jakaż z tego wróżba???

W lutym wody wiele, w lecie głodne i ciele.
A jak ktoś mądrze mówi, to i słuchać miło.




"Chyba już czas wracać do domu" :D (Jak śpiewał swego czasu Adam Drąg)

Więc wracamy, zostawiając Was z kilkoma zdjęciami, które bardzo ułomnie pokazują, co ostatnio sprawia, że stajemy się lepszymi, szczęśliwszymi ludźmi.







A Srebrny podgląda ukradkiem, chyba nam trochę zazdrości?