Pożegnanie Zimy? Tumpta! Bwuta! Kaka! Baaam!

Ponieważ w ostatnim blogowpisie Prezes jest tylko w domyśle, (czyli na plecach Taty,) więc dzisiejszy będzie poświęcony właśnie Jemu. Co u nas? Na Pogórzu? Od wczoraj roztopy. Ale jeśli myślicie, że Prawdziwy Twardziel nie ma jak tumptać i robić porządne Baaam, to jesteście w błędzie.

Oto dowód. Baaam jak złoto! Idealne połączenie chłodnego profesjonalizmu i porywającego świeżością entuzjazmu.
Śnieżny puch jest jednak fajniejszy do tumptania
i do robienia Baaaaam.
Zwłaszcza, jeżeli ma kto podnieść. Od tego Maestro ma ekipę asystencką.
Kaka przeszkadza tumptać. Kaka idzie precz!
Bwuta płynie,
a Prezes, choć wciąż rzucany grawitacją na kolana, prze naprzód jak Armia Czerwona.
Podróż godna eposu. Oho! Tam w dole jest inna Bwuta. Super!!!!!
Kaka!
Baaaam!
Pogotowie Tatusiowe znosi wykończonego Bąbla z pierwszej linii. Zaprawdę, mina Bąbla jest miną wyjątkowo bohaterską. Zaprawdę, wartą specjalnej pieśni, którą mógłby, jak zwykle porywająco, wykonywać Chór Aleksandrowa, na koniec swoich koncertów.
Zapłakana, czerwonooka Publiczność opuszczałaby salę koncertową dopiero po 15 minutach zupełnej ciszy przerywanej tylko zduszonymi szlochami i smarkaniem w chusteczki
Kaka!
Ostatni rzut oka na Bwuta.
Czyżby koniec Zimy?!

"Chodźmy na maliny, chodźmy, chopy, na maliny! Chodźmy na maliny, kupa bab tam w malinach..."

Ten post ma być przestrogą dla wszystkich Was, którzy wierzycie w tzw. mądrość ludową. Guzik prawda! Lewis Caroll w niezapomnianej "Wyprawie na Żmirłacza" zauważył był, że "Prawdą jest rzeczone po trzykroć". Otóż ostatnio brzmi u nas w Domu Orkiestra Pod Wezwaniem Świętego Mikołaja, a zwłaszcza "Malinowa konopielka" z tekstem, którego fragment jest tytułem postu. Wiem, że na maliny ciut wcześnie, ale wykoncypowałem, że skoro "kupa bab tam w malinach", to NA PEWNO (!) się która tam jeszcze plącze od zeszłego roku. Postanowiłem więc dać Cyprianowi lekcję poglądową Męskości. I co? I pstro! Ani malin, ani bab! Wyszedłem przed Synkiem na idiotę. I jeszcze dostałem w tyłek jak mało kiedy!!!! Prezes zresztą też dostał. Nie dał się wysadzić z nosidła.
(Żeby relacja była ścisła, to muszę dodać, że "kupy" też nie znaleźliśmy.)
Na razie jednak chcę Wam pokazać coś innego. Tak wyglądało Pogórze jeszcze w czwartek


Myślałby kto, że już po Zimie. Hehehehehe !
Otóż nie!
Nie dało się zejść do lasu normalną drogą (zaspy po pas), więc poszliśmy tą, której strzegą 3 sosenki. Dziś nawet one w czapkach.
Psy leżały tylko wtedy jak kazałem im czekać. Zachwycone. A ja brodziłem w śniegu z Bablem na plecach. Lubię to miejsce. Nie widać tego na zdjęciu, ale te trawy mają jakieś 3 metry.


W lesie trochę było lżej. Głebokie śniegi zostały na polach i łąkach. Tu się nie pchały.

Szczęśliwy pies w śnieżnej kąpieli.
Ot śniegowa babulina.
Ogar to ma klawe życie.

Zwłaszcza na Pogórzu. :)
Dzika róża nie malina, bab tu ni ma :-(


Gdzie dól, gdzie góra? Gdzie droga, gdzie zaspa? No i którędy do domu???

Buczynowa Kraina.

"Hen, w krainy Buczynowe..." Bo śnieg, niedziela i ochota..

Pogórze jest nie tylko Ogarze, ale i Bukowe. Chwała Panu za to! Magii bukowych lasów nie da się porównać z żadną inną magią.
Zatem w las! Gdzie nogi poniosą, a Bąbel poprowadzi.
A buki do samego nieba...
A u stóp buków rogate buczynowe diaboły :-)
Musi, las nawiedzony. ;) (Diaboły przeszczęśliwe.)
Warto z bukiem pogadać, oj warto. Ma co opowiedzieć.
Dobra! Gadka-szmatka, a teraz pociągniemy mamę w paryję!
Ciągniemy bardzo stanowczo! Mimo równie stanowczych protestów mamy.
Jak mam nie może, to tato pomoże! jakoś dostaliśmy się na dół. A mama (czego fotka nie oddaje) patrzy na nas z góry.
Gdzie jest północ?
Zdania są najwyraźniej podzielone.
Wszystko przez to, że Prezes, korzystając z chwili nieuwagi błyskawicznie oczyścił północną stronę pnia ze śniegu. :)

Tymczasem Gama po samowolce ślicznie udaje potulnego pieseczka. Ech!
Niektórzy narzekają, że nie ma prawdziwej zimy, ale ja mam śniegu po kolana.
A śnieg jest wprawdzie zimny, ale fajny.
Nieprawdą jest jakoby Bąbel został wdeptany w śnieg przez galopującą sforę. Bez względu na to, jak to wygląda na zdjęciu.
Tato prostuje buka. Niezły ubaw!
Zresztą sam spacer po buczynowym lesie to radocha w czystej postaci.

Wszystko jest super! Wszystko!
Więc maszerujemy dziarsko.
Choć marsz przez śnieg po kolana nie jest łatwy. Ufff... Dobrze, że jest u kogo odpocząć.
Wreszcie do auta. Tam czeka ciepła herbatka, a w domu obiadek i łóżko. Uczciwie zasłużył Prezes na słodką drzemkę.
A las zimą śpi? I śni?