Pochwała "Kościorzy".

"Kościorze" -to, w okolicach Ropczyc, pogardliwe, gwarowe określenia Miastowych.

Lektura ostatnich postów w Kresowej Zagrodzie sprowokowała nas do przemyśleń,
a nie ulega przy tym kwestii, że czas "Oczekiwania na Boże Narodzenie" to dobry też czas na sprawdzenie swojej własnej odporności na oślepianie neonami. :DDD

Takimi, czy innymi.

Ten post nie jest polemiką. Ewę i Anię szanujemy, z wieloma rzeczami się zgadzamy i rozumiemy, że można PROGRAMOWO zrezygnować z Kultury, podpinając się bezpośrednio do jej Źródła.

Jest to tylko kilka naszych, luźnych przemyśleń, na temat "Kościorzy" i "Kościorstwa" - czyli nas samych.

Zainteresowało nas, gdzie jest pogrzebana ta padlina, która "zaśmierdziała się" i która wciąż skłania do schematycznego dzielenia ludzi na "kościorzy" z jednej oraz "półdzikich autochtonów" z drugiej strony??

Co zrobić, żeby nie śmierdziała? Czyli, co właściwie my - Mieszczuchy ("Kościorze" po tutejszemu) robimy na wsi? Komu tu jesteśmy potrzebni?

I dlaczego taki podział instynktownie i bezrefleksyjnie rozumiemy i jest on dla nas oczywisty.

Moglibyśmy długo bajać nasze prawdziwe przygody
o dzikich górach, wielkich lasach, ludziach, psach, wilkach, niedźwiedziach
i rozpalanym w śniegu żywym - czyli ratującym życie, Ogniu,
ale i tak jesteśmy, stety - lub niestety, "Kościorze". :D

Mimo tego nawet, że
słuchając La Quatro Stagioni zapijaczonego księdza-wirtuoza Antoniego Vivaldiego doskonale rozumiemy, że te kaskady cudnych dźwięków nie są odgłosami sanny, czy śpiewem ptaków, tylko wyrazem tęsknoty za nimi.
Słyszanej przez Niego w sobie i przelanej na nutowy papier.

My, po prostu, widząc muskularnego, wielokolorowego, dumnego ptaka z karminowym, kozackim czubem na łbie, nie potrafimy widzieć w nim tylko rosołu.

Jesteśmy przy tym przekonani, że tak samo szczerze można Pana Boga chwalić dojąc kozę i w milczeniu kontemplując szum wiatru,
jak płacząc ze wzruszenia przy genialnym dialogu na trąbkę i flet w II koncercie brandenburskim Jahanna Sebastiana Bacha.

Nie wierzymy, żeby to, czy ktoś ma burdel w duszy czy nie,
zależało od tego, gdzie mieszka. Bo co to niby jest Miasto?

(Zastrzegamy, że jest zupełnie podobnym do Prawdy , że nasze pojęcie Miasta, może być diametralnie różne niż tych, którzy znają Miasta bardziej zindustrializowanych części Polski.

Wszak, bardzo liczne, galicyjskie Miasta i Miasteczka, to jeszcze do niedawna zupełnie inne Twory niż nawet nasz stołeczny Lwów, czy królewski Kraków albo Przemyśl.

Nie wspominając nawet o Warszawie, Poznaniu, Katowicach, czy Wrocławiu.)

Otóż, prawdziwe galicyjskie miasteczko, w którym się można bez pamięci zakochać, to te wszystkie Frysztaki, Wielopola, Rakszawy, Pruchniki, Jaśliska, i inne,
w których, jak Dziadzio zawsze żartował:
"Gdy na Rynku się wykopyrtniesz, to głową w buraki wpadasz."

I gdzie dziś często już tylko Rynek i parterowe domki świadczą o starodawnej miejskości.

Takie Cóś (konkretnie Czudec)
opisywał w liście z Wyprawy 4 października 1852 r. prof. Józef Łepkowski :

"Wróćmy do Czudcza, mieściny w Jasielskiem. Znowum przesadził, proszę tak nazwać Czudecz wobec jego obywatela! Każde takie maleńkie miasteczko ma kolosalną arystokrację wobec chłopa, a występuje jako silny tradycyjny żywioł mieszczaństwa w stosunku do szlachty. Owo sute: "my, sławetni mieszczanie", tkwi mocno w zachowaniu i obyczaju dzisiejszych obywateli małych miasteczek, chociaż jak przyjdzie ziemniaki w polu okopać, ni głowy w pustych domach nie znajdziesz. Z przyjemnością jednak zobaczysz u Panów mieszczan poszanowanie dawnych przywilejów, gdy ci się zdarzy zjechać dla ich przejrzenia. Po naradzie, czyli otworzyć skrzynię z dokumentami, czy nie, trzech, zwykle najstarszych wiekiem, otwierają trzema kluczami zamknięte archiwum - uroczysta to chwila, kiedy czasem przed otwarciem uświetnia ja na klęczkach odbyta modlitwa."

Więc skoro u nas takie właśnie są "mieszczańskie" tradycje,
to przed czym, na miły Bóg, uciekać tu na wieś? :DDD

A wieś sama?
Może to być, że na wsi lepiej słychać, co gada w człowieku, i poza nim, na pewno lepiej widać pewne oczywiste zależności, ale każdy, kto na wsi mieszka, doskonale wie, że wieś zmienia się z roku na rok. Rozpadają się stare domy i tradycyjne społeczno-rodzinne więzi.
Nie ze wszystkim, co prawda, ale jednak.

Dawno już chyba minęły czasy, gdy z zapadłych wiosek na zabitych dechami "końcach świata" wywodzili się prekursorzy polskiej fantastyki, o umysłach i wyobraźni
tak nie znających żadnych ograniczeń, że przez to wyprzedzających o lata cały świat.

Choćby tylko pierwszy z brzegu Sygurd Wiśniowski urodzony w Paniowcach Zielonych na Podolu, który pewne pomysły zapisał kilkanaście lat wcześniej niż Herbert George Wells.
A to nie jedyny przecież! (że wspomnimy jeszcze tylko Jerzego Żuławskiego z tak ubocznego przysiółka Glinika (Lipowce), że dzisiejsi mieszkańcy nie umieją już wskazać, gdzie był? )

Więc cóż?... Przed czym my uciekamy? Przed telewizyjną pseudokulturą!

I to jest niesłychany, zdumiewający paradoks, bo w tym widzimy swoją użyteczność dla wiejskiej społeczności!

Na wsi ludzie mają znacznie mniej czasu na oglądanie TV, więc znacznie trudniej jest im zdać sobie sprawę z tego, co dla nas stało się oczywiste od kiedy pstryknęliśmy po raz ostatni u nas w domu pilotem "Zjadacza Mózgów" i powiedzieliśmy mu "pa! pa!" .

TV
z zimnym wyrachowaniem
serwuje na skalę powszechną

NACHALNĄ, OTĘPIAJĄCĄ ZMYSŁY,
A WIĘC
NAJZWYCZAJNIEJ W ŚWIECIE UZALEŻNIAJĄCĄ

GŁUPOTĘ,

i nawet nie stara się maskować prymitywnych schematów
najróżniejszych bezczelnych psychomanipulacji
na wszystkich poziomach abstrakcji,
którymi się posługuje.

A że właśnie my - "kościorze" na wsi - o tym wiemy na pewno, to, skoro od dawna już nie ma u nas wiejskich Dworów i zaścianków, przybliżających od zawsze swoim przykładem Światową Kulturę ludziom, których ze wsi nic, nigdy i za nic nie wyciągnie, to u nas właśnie wiszą na ścianie te skrzypce, po które sięgał kiedyś nieszczęśliwy Janko zwany Muzykantem,
żeby pociągnąć na nich własną, żałośliwą nutę.

To my właśnie, swoimi szeroko otwartymi w zachwycie oczyma karmimy niedożywioną dumę
lekce, u siebie, ważonych, często mocno przepitych, wiejskich artystów, rzeźbiarzy, cieśli, rymarzy, kowali.
To nasze uszy, pielęgnują ludową muzykę i gawędy tam, gdzie nie ma Koła Gospodyń Wiejskich.
To my wyciągamy z rozwalających się chałup stare chłopskie sprzęty i chuchamy na nie.
To nasze zamiłowanie ratuje rodzime rasy drobiu, kóz, koni, bydła, czy psów.
To nasza pokorna niezgrabność sprawia, że Gospodarze nie wstydzą się opowiadać, jak żyli ich Dziadowie i co mówili o tych, czy tamtych sprawach.

Gdzie trawa dobra, a gdzie w lesie wodzi.

Bo ich dzieci to nie interesuje.

To my mówimy wiejskim dzieciom, że to grzech, zabić żabę dla zabawy.

Nie ma już naszych Miast, które kiedyś, przed erą blokowisk, stały w miejscach takich jak Rzeszów, Przemyśl, czy Krosno. O ile pamiętamy, dzieliły się
nie na osiedla, czy dzielnice, tylko na

"Strefy cudów, gdzie pomiędzy miękkimi jak beztroskie, pełne babcinego ciepła dzieciństwo , posiwiałymi, grubymi murami z cegieł, niewzruszone prawo stanowiły odwieczne zwyczaje tamtejszych dziwaków.

Podwórka, pod niebem nie większym od chustki do nosa - boiska do nogi, gęsto porosłe zamiast trawą kocią sierścią i srebrnymi piórami gołębi.

Krótkie ulice. Niemiłosiernie dziurawe i wyłożone brukiem. Gdzie ze szpary pomiędzy kamieniami wygrzebałem kiedyś patykiem zupełnie zielonego, miedzianego grajcara."

Ponieważ, tego już nie ma, my, "kościorze" wyemigrowaliśmy z Miasta na wieś,
żeby "stref cudów" szukać w sobie.
.
Jak napisał święty ksiądz Jan od Biedronki

"Gdyby wszyscy byli tacy sami,
nikt nikomu nie byłby potrzebny."

I na tym naszą pochwałę "panoszenia się" "kościorzy" po wsiach kończymy.

Pzdr.