Boso-jary Jaryło. Obrodziło zielenią i UchoDynią.

Majówka w Kosztowej.
Niby jasne, ale jak fatalnie, bezosobowo brzmi. Równie dobrze mogła być w każdej innej miejscowości, a tu przecież nie chodzi o każdą inną miejscowość. Poczuliśmy, że czas nazwać naszą ruderkę, bo prędzej czy później ma nam być domem całorocznym, a i teraz bardziej ją nazywamy Domem niż dom całoroczny :D

Nie ukrywamy, szukaliśmy czasem zbyt pretensjonalnie, czasem zbyt sztampowo, inspiracji szukając w fascynacji górami, odludziami, folklorem czy kulturą szlachecką.
(Ogarze Pogórze odpadło w przedbiegach jako niezależna ode miejsca zamieszkania nazwa naszej hodowli ogarów)

Aż tu nagle z wiosną obrodziło nam w głowach!!!! Nowy trop!!!
Nasz dom kosztowski nosi twarzowy numer 125.

Dodawszy do tego wrodzony nałóg czytania i psiarstwo wynik musiał być jeden:

UchoDynia

Ech! Ukłony i nieustający szacunek dla cudownej pani Marii Krüger za (m.in.:D) lekturę z dzieciństwa, w której mały chłopiec ciskający kamieniami w żółtego jamniczka, zamienia się w takiego samego :D.
Kto czytał "Ucho, dynia, sto dwadzieścia pięć!", dobrze wie.

Zatem majówka u nas, w UchoDyni. :DDDD
Wreszcie ocenić można było miarodajnie, jak UchoDynia przetrwała zimę. Już nie zielone kropeczki lub marzenie o zielonych kropeczkach na gałęziach.
Teraz "wóz albo przewóz".

W Sadzie Życie!




Orzechy wystrzeliły taką feerią barw, że ani kwiatów im nie potrzeba.





Wiśnie. Oj, to dopiero kokietki. Sadu Lolitki :D


No i jabłonkowa obietnica. (Jak tu się Stedowi dziwić, że się w Gałązce Jabłoni kochał?)

Nawet piesy robiły wieeelkie oczy na te śliczności. (IGRA)

A w ogrodzie też wiosna hula. Przeżyła zimę katalpa. Zapach jej kwiatów ponoć odstrasza komary, ale bardzo możliwe, że nie zdąży zakwitnąć za naszego życia.Skoro figi owocują pierwszy raz po 60 latach, a Grecy je sadzą (to jest miara stoickiego spokoju :DDD), to i my postanowiliśmy coś zrobić dla Prezesa. A co!

Przetrwał i Kielichowiec wonny - nasz postrach nornic w ogródku ziołowym (też "podobno", ale wypróbujemy najpierw wszystkie "podobno" zanim sięgniemy po chemiczne zdobycze cywilizacji).
Nie wiemy, czy toto zżera te nornice, czy krzyczy na nie. Zobaczymy. Kwiaty obiecuje zjawiskowe, w kolorze ciemnobordowym. Zobaczymy. Oby.

Zameldowały się też oba nasze perukowce podolskie

i cesarskie drzewko szczęścia - Paulownia tomentosa.
Na zdjęciu nie widać, ale te wykluwające się liście są mięsiste, omszone i... zielono-niebieskie!

Liście miłorzębu japońskiego też fascynujące. W każdym stadium wegetacji :D

Mówią: "Jaki pan, taki pies". NUTKA szuka chyba jakiegoś pączka czy kiełka :D.

Pączkuje też Tamaryszek.

Irysy zapraszają na jutro,

a cytryniec chiński normalnie czuje się jak u siebie!

Od czasu do czasu w naszym ogrodzie kwitnie ogar. O każdej porze roku! (GAMA)

Zatem najwyraźniej jary Jaryło przyszedł był do nas boso (jak to ma w zwyczaju) i wart był odpowiedniego podjęcia.

Ponieważ między różnymi gośćmi majowymi znalazł się jeden (prawie święty :D ) Jerzy, a Jaryłę gdzieniegdzie ze św. Jerzym utożsamiano, padła nawet propozycja, by starego Jurka (vel Jaryłę) spalić, coby miejsce dla Młodego Jaryły było.

Ale jako rzekliśmy, nasz Jurek prawie święty z charakteru, spłonęła zamiast niego ...

... pochodnia. Belkę z iglastego drzewa trzeba wkopać nieco w ziemię, przeciąć na krzyż prawie do dołu i ogień zaniecić
( na Pogórzu np. za pomocą kropli oleju skalnego z niedalekiej Bóbrki i jej okolic).

Cudnie płonie i długo, ciepło daje. No i niechcący, za pomocą płonącej belki wpisaliśmy się w obrzędy Serbołużyczan opisane w Śledzibie.
Ot, nasz słup majowy robił dodatkowo za ognisko.
Był zaiste baaardzo gorącym symbolem fallicznym, a wianka nie miał, bośmy o meritum przeczytali post factum :DDDDDDD
Oby nam wschodniosłowiański Jaryło palcem nie pogroził za to.

Majowe obrzędy celebrował z nami m.in. kolejny super gość. Gość służący wiedzą, radą, siłą swych mięśni i, co niemniej ważne, przywożący zabytki w prezencie !!!:D

Dwie cierlice od Harnasia. Przyrządy do obróbki lnu.

A to dzieło sztuki przez profanów nazywane nożem. Wytwór zręcznych rąk Harnasia.

Ostrza przekuwa z różnego pochodzenia zdobycznej, starej stali i ozdabia zgodnie z tym, co mu w duszy gra.
Na zrzuty jelenie, z których np. ta rękojeść, chadza sam. A nawet taki drobiazg jak nit, to w jego nożach cudeńko z kolorowych metali. Każdy, kto noża używa nie tylko w kuchni, marzy o takim.
Nas, niestety, póki co, na kupno noża od Harnasia nie stać.
Bolejemy nad tym, bo, sami przyznajcie, wart każdej ceny.

I jeszcze jeden rarytas, jak zastrzega Harnaś-artysta, nie na sprzedaż. Wilcze tropy na ostrzu to "ażur", czego na zdjęciu nie udało się oddać.
Cudeńko!
Taki to sentymentalny twórca, i noży "nie na sprzedaż" dużo u niego :DDDD

Samiśmy ciekawi, przy jakiej sumie Harnaś by się złamał i nóż sprzedał.

Psom wyraźnie, po majowym ognia paleniu, jeszcze żółtko nie weszło. GAMA i NUTKA.

A nas wiosna z leża wywlekła i pędzi do robót wszelakich. Tamtego roku kilka pni zagospodarowaliśmy na donice.

Przyszedł czas na tegoroczne. Tu z pojedynczych klepek zdrutowana i zaimpregnowana przez Mamę balija.

Pieniek wypróchniał w misia, no i jak go rzucić do pieca??? Zakwitnie :D


Reszta donic z konarów orzecha, którego przed ścięciem nic uratować nie mogło, bo rósł ukosem nad kruchy dach naszej kruchej UchoDyni.




Obsialiśmy nasze orzechowe donice, ale na efekty trzeba poczekać.

No to psy czekają, bo co? Tu czeka najmłodsza IGRA.

W naszym ogrodzie i tak cudnie. Bo jak nie cudnie, skoro mniszek się puszy?

I wszędzie fioletowo od bluszczyka kurdybanka - nie tylko pokrój tych powszechnych kwiatuchów zachwyca, ale i nazwa baaaardzo wdzięczna.
(Leczono nim kiedyś rany. Może dlatego tak go dużo, że potrzebny?:D )

Błękit przetacznika ożankowego jest nie do podrobienia. Wabi, jak to często z truciznami bywa.
(I jak większość trucizn, w odpowiednich ilościach leczy :D)

A tak kwiaty jasnoty wyglądają z żabiej perspektywy. Niby zwykłe, a niezwykłe, prawda?
(Oczywiście, że leczy! :D ) A zapylają ją trzmiele.

A to leczy i złoci i zachwyca.
Puchokwiat-Latawiec. :DDDDD

Psy (IGRA) z nadzieją żebrzą o spacer,

a tu nic. Podwoiliśmy areał wydarty chwastom. Posadziliśmy kolorowe szparagówki, a wszystko ogrodziliśmy. Na razie nie przeciw sarnom, a przeciw psom naszym. Znudzonym.

Znudzonym i zdegustowanym. (GAMA)

Na do widzenia dla każdego mamy już

bukiet ziołowy.
W drodze powrotnej kolejna upolowana chałupka. Niesamowita. Zdrowe drewno, świetnie zachowana, przykryta papą strzecha. Przycupnęła malowniczo na stoku w Szklarach.

Klamka, przecudna. Kolejne z marzeń :D. Dom, niestety zamknięty, a właścicielami Gdańszczanie.
A tu widać, jak zdrowe drzewo, i jak kiczki do łat przywiązywano. Umiejętność odchodzi w niepamięć. Zresztą, jak twierdza nieliczni specjaliści, którzy się po skansenach uchowali, i słoma dziś nie taka...


"Wszyscy byli odwróceni",
gdy za miedzą padał śnieg....