Lep na Cuda. Jeden dzień Niebiańskiego Pnącza i inne. .

Ech, rozciągnął się nam czas.
Rozwinął się nam, już dawno temu, jak rolka niezawodnego lepu na muchy firmy "Bros". Zaprawdę, dziwnie się patrzy na taki dawno rozwinięty lep. Z przykrością, smutkiem, ale i z fascynacją. Mnóstwo unieruchomionych kształtów i wspomnień. Pospolitych i zupełnie niezwykłych Cudów.

Ze wszystkiego przyjdzie się nam kiedyś rozliczyć. Ze spadających nocą trzech gatunków jabłek i łamiących się pod ich ciężarem gałęzi,
z winogronowego smoka,
z podtrzymującym świat w istnieniu pięknie kwitnących róż,
z rozdartych w poprzek motorową piłą ścian Domu i rozprutego wzdłuż orzechowego brzucha,
z uwięzionej w pajęczynie gwiazdy,
z Piotrkowa Trybunalskiego i królewskiego zamku w Chęcinach,
z diamentów na liściach i dymnego światła lamp naftowych.

Czas, to czas.

CUD PIERWSZY

Najpierw jednak rozliczymy się z Wami z jednodniowego Cudu, którego nasiona kupiliśmy "w ciemno" i który, zaprawdę, zasługuje w zupełności na swoją nazwę.
Niebiańskie Pnącze (Lpomoea purpurea), czyli Wilec Niebieski.

Zaczyna się ten, tak pięknie nazywający się, jednodniowy spektakl, jak wiele innych, cudnych rzeczy, zupełnie niepozornie. Ot, takim świderkiem wkręca się w światło poranka.

Po to, by w mocnym słońcu rozłożyć płachtę błękitnego nieba. Z jednym, błyszczącym słońcem pośrodku przestrzeni.

Ale przestrzeń niejedna. Więc i słońc niemało. I cały Wszechświat niebieszczał, jeśli ktoś raczył się schylić i zauważyć!
Przez CAŁY DZIEŃ!

A wieczorem? Wieczorem niebo zwijało się powoli i skrupulatnie wokół słońca,...

... co jest koszmarną katastrofą dla wszystkich mieszkańców planet krążących wokół tego słońca.
Katastrofą, której świadomość, zapewne, wcale nie jest łatwiejsza do udźwignięcia przez owych mieszkańców przez to, że obok wykluwają się nowe, równie piękne, jutrzejsze światy.
Nawet jeżeli o tym wiedzą.
A tymczasem wszechświat zniknął się był w kształt przypominający nieco następnego ranka niemowlęcy smoczek. A może wystawiając nam język???

CUD WTÓRY, TRZECI i JESZCZE NASTĘPNY.

Zdarzyło się otóż pewnej niedzieli, że wybraliśmy się autem na pieszą wycieczkę. :D

Znaczy to tyle, że wpakowaliśmy się w Autko i pojechaliśmy pospacerować w innej dziczy niż nasza przydomowa.

Zostawiliśmy auto w Cisowej i wybraliśmy się leśnym duktem w kierunku Górnej Łodzinki, po to, żeby wszedłszy na Kopystańkę zejść na Kopyśno i Posadę Rybotycką. Taki był PLAN.

Cóż, gdybyśmy byli ludźmi trzymającymi się PLANÓW kurczowo, pewnie moglibyśmy być rozczarowani, że koniec końców z PLANU pieszej wędrówki niewiele wyszło, ponieważ jednak nie jesteśmy tacy, możemy z przyjemnością pozachwycać się tymi cudami, których udało nam się doświadczyć po drodze.

To szczegóły jednego z nich.

Kolosalna praca największych europejskich gryzoni.

Pracowita banda bobrów utworzyła potężny kompleks kilku zalewów, dziesiątków metrów tam, kanałów i wodnych szlaków zmieniający bieg strumieni i w ogóle całość stosunków hydrograficznych w tym rejonie., ...

który można podziwiać wprost z drogi.

Aż trzeba się będzie wybrać i obejrzeć te żeremia, które znajdują się podobno 10 minut drogi od samej UchoDyni.

To po prostu robi wrażenie.

Plan w całej swojej rozciągłości nie zmieścił się w ramach dnia, głównie z powodu Prezesa robiącego trasę Cisowa - Łodzinka podwójnie, lub potrójnie. I to biegusiem!

(Nie liczymy kilometrów zrobionych w górę i w dół na drabinkach kilkunastu spotkanych po drodze ambon.)
Tu widać, że Cyprian obraził się na dorosłe suki. (Co, jak instynktownie wyczuł, jest jednym ze skuteczniejszych środków wychowawczych wobec psów.)

Prezes nie umie obrażać się na psy długo. I to też jest mądre.

Inny przydrożny cud.

Na tyle jednak pospolity, że szkoda poświęcać Mu zbyt wiele uwagi! ;)

A wśród odurzających zapachem liliowych kwitnących mięt polnych mrugnął ku nam i liliowy dekadent. Cóż, carpe diem..., bo zima przyjdzie.

To było ciepłe, piękne popołudnie.

Psy z pewnością były tego samego zdania.

Piękne są takie leśne trakty. I w słońcu.

I w cieniu.

W biegu!

W biegu!

W biegu.

W każdym razie z Łodzinki wróciliśmy do autka i , ponieważ niezwykle zachłanni jesteśmy na cuda i nigdy nam ich nie dosyć, autkiem podjechaliśmy zobaczyć jeszcze jeden cud.

W Posadzie Rybotyckiej.

Na niewielkim wzgórzu przycupnęła tam już bardzo dawno temu, gotycka, murowana z kamienia, obronna cerkiewka p.w. Świętego Onufrego.

Na cerkiewnym murze przed wejściem dla wiernych płoną trzy świeczki.
(Ciekawe czy tak jest codziennie?)

Stare to.
Już kiedy w 1367 r. Kazimierz Wielki nadawał Posadę, Trójcę i Siemionów (dzisiejsza Kalwaria Pacławska) Stefanowi Węgrzynowi Sas-Rybotyckiemu istniał tu monastyr Ojców Bazylianów.

Cerkiew otoczona podwójnym pierścieniem umocnień a mur piękny! Z łamanego kamienia!

Bazylianie, wraz z całą przemyska, prawosławną diecezją w 1692 roku przyjmują Unię.


Po wielkości wejść widać równie dobrze jak po wielkości dawnych zbroi jak bardzo Dawni Polacy różnili się wzrostem od dzisiejszych ( a ani Prezes ani jego Mama do wielkoludów nie należą).

Głęboko wierzymy, że Duchem różnili się równie mocno i na swoją korzyść.

To niezwykłe miejsce dla prawosławnych (i nie tylko) chrześcijan. Znawcy mówią również o rybotyckiej szkole pisania ikon przed 1700 r.

Ciekawy artykuł w "Przeglądzie Prawosławnym" .
(Acz nie wszystkie sformułowania tam są, naszym zdaniem, sprawiedliwe i słuszne.)


W każdym razie atmosfera tego zmierzchu była tak nabrzmiała znaczeniem, że aż my, odruchowo i z bezbożną, niepokorną, właściwą Człowieczeństwu ciekawością spojrzeliśmy w górę.

Cerkiew jest niezwykła!
Oczywiście orientowana, oczywiście posiada niezwykłości architektoniczne w środku i na zewnątrz i oczywiście nie będziemy Was nimi zanudzać.
Niech Wam wystarczy fakt, że na dzisiejszych ziemiach Polski jest to, obok cerkwi w Supraślu, zupełna niezwykłość.
Kto ciekaw niech szuka! :D

Ostatnią liturgię odprawiono tu w 1947 r., a my wróciliśmy do UchoDyni koło północy.

Cium!